Insulinooporność – co to jest?

Insulinooporność dotyka aż 40% populacji polskiej, ale czym właściwie ona jest? Wyjaśniam prostym, ludzkim językiem mechanizm powstawania insulinoooporności.

Glukoza i insulina – jak działają?

Zanim wyjaśnię Ci, czym jest insulinooporność musimy na chwilę wrócić na lekcje biologii i przypomnieć sobie czym jest glukoza i insulina. Obiecuję, że tylko na chwilę 🙂

Glukoza to cukier prosty pozyskiwany z jedzenia, który stanowi podstawowe źródło energii w organizmie. Gdy spożywasz posiłki zawierające w składzie węglowodany, to Twój układ pokarmowy trawi je i wchłania do krwi w postaci glukozy. Organizm ma także możliwość pozyskania glukozy z białek i tłuszczów. Po spożyciu posiłku stężenie glukozy we krwi rośnie (od składu posiłku zależy jak szybko, ale o tym opowiem Ci w dalszej części tego opracowania).

W odpowiedzi na wzrost stężenia glukozy we krwi do pracy wkracza insulina, która jest hormonem produkowanym przez trzustkę. Zadaniem insuliny jest „upakowanie” glukozy z krwi do komórek Twojego ciała. W komórkach glukoza może zostać zużyta na bieżące potrzeby (np. na pracę mięśni w czasie treningu) lub zmagazynowana w postaci glikogenu (cukier zapasowy gromadzony głównie w mięśniach) lub tkanki tłuszczowej (w adipocytach). Żeby glukoza mogła dostać się do komórki insulina musi połączyć się z odpowiednim receptorem na powierzchni błony komórkowej.

Przeczytaj także: Dieta w insulinooporności

Co to jest insulinooporność?

InsulinoOporność to objaw (nie choroba!), w którym Twoje komórki nie reagują odpowiednio na prawidłowe lub podwyższone stężenie insuliny. Insulina woła „hej, mam tu dla ciebie glukozę”, a Twoje komórki nic. W związku z tym trzustka zasuwa dalej i wydziela coraz więcej insuliny. Komórki nadal pozostają „głuche” na wołania hormonu. We krwi utrzymuje się wysokie stężenie glukozy, a to dla organizmu sygnał „wszystko ok, mamy energię”. Paradoks polega na tym, że ponieważ insulina nie może „upakować” glukozy do komórek, to Ty z tej energii nie możesz skorzystać. Efekt – ogromne zmęczenie.

Coraz więcej insuliny, coraz więcej, aż w końcu próg wrażliwości komórek zostaje przekroczony (znacząco za późno), glukoza dostaje się do komórek, a jej stężenie we krwi gwałtownie maleje. Efekt? Ogromne zmęczenie, senność, problemy z koncentracją i nagły, silny głód. To hipoglikemia! Atak „dużego głoda” składnia Cię do tego, żeby zacząć rozglądać się za posiłkiem, który szybko odbuduje rezerwy energii, a najłatwiej dostępna energia pochodzi z…cukrów prostych. Tak, jest dokładnie tak, jak myślisz – masz ochotę na słodycze! Sięgasz po coś słodkiego i sytuacja się powtarza – wzrasta stężenie glukozy we krwi, a trzustka wraca do akcji.

Przeczytaj także: Dlaczego masz insulinooporność? Przyczyny

W tym samym czasie w Twoich komórkach jest pod dostatkiem energii, której nie jesteś w stanie zużyć na bieżące potrzeby. Dlatego Twoje ciało postanawia zmagazynować ją w adipocytach, czyli komórkach tkanki tłuszczowej. Twoja masa ciała zaczyna powoli rosnąć.

Problem w tym, że hiperinsulinizm ostatecznie prowadzi do pogłębiania się oporności komórek na insulinę. Im więcej insuliny tym większy opór. Obciążona trzustka nie odpoczywa, bo cały czas wydziela insulinę w dużej ilości. Po latach takiej pracy dochodzi do zniszczenia komórek trzustki, która przestaje mieć zdolność do wydzielania potrzebnej ilości insuliny. Tak oto rozwija się cukrzyca typu 2. W zaawansowanym stadium cukrzyca typu 2 wymaga zewnętrznego podawania insuliny, bo trzustka nie może jej już dłużej wydzielać.

Skutki insulinooporności

Zawiało pesymizmem? No coż, tak to działa.

Insulinooporność (IO) sprzyja rozwojowi:

• otyłości (szczególnie tej typu brzusznego),
• PCO (zespół policystycznych jajników),
• cukrzycy typu II,
• niealkoholowego stłuszczenie wątroby,
• niektórych nowotworów,
• nadciśnienia krwi,
• zaburzeń poznawczych w tym choroby Alzheimera (coraz częściej nazywana jest cukrzycą typu 3),
• chorób układu krążenia i udarów mózgu.

Przeczytaj także: 25 objawów insulinooporności [INFOGRAFIKA]

Na szczęście odpowiednio wcześnie wykryta insulinooorność daje dużą możliwość zatrzymania błędnego koła jej szkodliwego działania.

Masz stwierdzoną insulinooporność? Jesteś w doborowym towarzystwie 10-30% zachodniej populacji. W Polsce problem może dotyczyć nawet 40% osób w wieku 35-79 lat. Sporo? Tak! Właśnie dlatego badania w kierunku insulinooporności powinny być stałym elementem badań profilaktycznych.

Artykuł jest fragmentem poradnika, który wraz z dietą odpowiednią dla osób z insulinoopornością wkrótce trafi do sprzedaży w moim sklepie.