Czy potrafisz odróżnić jedzenie pod wpływem emocji od kompulsywnego objadania się? Zobaczy, czy i które zjawisko może dotyczyć ciebie!
Kompulsywne objadanie się – czym różni się od uczty z przyjaciółmi?
Jedzenie od zawsze spełniało szereg innych funkcji poza funkcją fizjologiczną. Fizjologicznie posiłki mają za zadanie dostarczać energii (kcal) i składników odżywczych niezbędnych do codziennego funkcjonowania, pracy narządów, wymiany komórkowej, obrony przed infekcjami itd.
Z drugiej strony pożywienie towarzyszy ważnym momentom życia jako element społeczny. Jemy, gdy jesteśmy z przyjaciółmi, chodzimy do restauracji na randkę, organizujemy wesela i stypy.
Większości z nas jada z powodu emocji, nie tylko tych pozytywnych. To normalne zjawisko i nie powinno nas niepokoić, jeśli zdarza się sporadycznie. Bywa, że powodem dla którego sięgamy po posiłek jest chęć wynagrodzenia samych siebie lub poprawa humoru. Dobre danie pobudza w mózgu ośrodki przyjemności.
Żadna z powyższych sytuacji nie powinna być uznawana z założenia za złą, ale jedzenie pod wpływem emocji może wyrwać się spod kontroli. Dzieje się tak przede wszystkim wtedy, gdy posiłek staje się stałym mechanizmem radzenia sobie z silnymi emocjami.
Na drugim biegunie jest kompulsywne objadanie się. Objaw sugerujący zaburzenie psychiczne, zaburzenie odżywiania się. Główną różnicą między tymi dwoma zjawiskami – jedzeniem pod wpływem emocji i kompulsywnym objadaniem się jest niemożność kontroli oraz zatrzymania się u osób doświadczających kompulsywnego objadania się.
Co jeszcze odróżnia te dwa zjawiska?
Jedzenie pod wpływem emocji
- Impulsywne sięganie po pokarm wywołane pozytywnymi lub negatywnymi emocjami.
- Źródło w emocji: smutek, zmęczenie, radość, miłość, zabawa.
- Ma miejsce w samotności, ale często także w towarzystwie.
- Inne przyczyny: chęć nagrodzenia siebie lub chęć poprawy humoru.
- Bywa sposobem łagodzenia nudy, samotności, frustracji.
- Może prowadzić do poczucia winy o lekkim nasileniu.
- Emocjonalne jedzenie przeplata się z długimi okresami normalnego, żywieniowego funkcjonowania.
- Zazwyczaj nie wymaga pomocy zewnętrznego specjalisty, choć przy dużym nasileniu wskazana jest opieka psychologia i dietetyka.
- Nie jest zaburzeniem psychicznym.
Kompulsywne objadanie się
- Jedzenie bez poczucia kontroli aż do fizjologicznych granic możliwości organizmu (całkowite przepełnienie, w następstwie często pojawiają się wymioty).
- Poczucie bezsilności i utraty kontroli nad całym, żywieniowym funkcjonowaniem.
- Napady kompulsywnego objadania się występują często i dość regularnie.
- Kompulsja łączy się z dużymi, następującymi po objadaniu się, ograniczeniami w kaloryczności pożywienia lub wiąże się ze zwiększeniem intensywności aktywności fizycznej. To rodzaj „kary” za objadanie się.
- Sygnałem do zakończenia objadania się bywa brak pokarmu.
- Kompulsywne objadanie się ma miejsce w samotności i nie wiąże się z sytuacjami społecznymi (np. spotkaniami z przyjaciółmi).
- Napad zaczyna się często mimo uczucia najedzenia, jest niezależny od głodu.
- Wywołuje bardzo silne poczucie winy i wstydu.
- Często jest sygnałem zaburzenia psychicznego wymagającego pomocy zewnętrznego specjalisty (leczenie i terapia).
Zobacz także:
A
Jakie są jeszcze cechy różnicujące kompulsywne objadanie się i jedzenie pod wypływem emocji. Czy są takie które jednoznacznie pozwalają zakwalifikować jaki to rodzaj zachowania, cechy patognomoniczne?